Jij kent ze vast ook… de 50-plusser die niet staat te springen bij veranderingen. Nee? Vraag ‘t je manager. Managers schijnen te denken, dat als je eenmaal weet waar Abraham de mosterd haalt, ’t niks meer wordt met veranderen. ‘Ach joh, Jan gaat op zijn 52e echt niet meer veranderen.’ Leeftijd verklaart kennelijk genoeg. En klaar zijn we.
En ze hebben gelijk! Ik ben 50-plusser, professional en vrouw. Eigenwijzer kan dus bijna niet als het op veranderen aankomt. En wat erger is voor die manager: ik ben er nog trots op ook.
Het elektrische mes
Dat komt door het elektrische mes van mijn moeder. In de jaren zeventig gaf je je moeder op haar verjaardag iets elektrisch. Bij de moeders van mijn vriendinnen had ik ‘m al gespot: hét elektrische mes. Geweldig! Met één soepele beweging sneed je zo door een diepvriestaart. Of door bevroren vlees. Elke jarige moeder kreeg er een. Dus gespaard en met mijn vader in het complot, kochten we de befaamde oranje Moulinex. Mijn moeder speelde verrast te zijn (het cadeau was onmiskenbaar een elektrisch mes). Het mes werd feestelijk bijgeplaatst in de kelderkast. En daar bleef het.
Mijn suggesties om het mes te promoveren naar de keuken, liepen stuk op de waarheid van mijn moeder. ‘Vlees laat je gewoon eerst ontdooien, kind. Je koopt gewoon drie speklappen in plaats van een vleesbult. Voor een diepvriestaart houd je je mes even onder de hete kraan en bovendien is dit mes zo groot dat het niet in de overvolle la past en gedoe geeft met afwassen.’
Het mes bleef in ‘het museum van onzinnige veranderingen’, samen met de elektrische dunschiller en de ‘wonderpan’. Nou bestaat het elektrische mes nog steeds maar talrijk zijn ze niet. Waarschijnlijk snijdt hier en daar een zeldzaam geworden soort vader op zondag het vlees ermee.
Onzinnige veranderingen
Onzinnige veranderingen. Door de jaren heen ontdek je er genoeg. Ben ik nèt warm gelopen voor een doelstelling die resultaatgericht opgelegd werd, moet ik het ineens zelf bedenken, maar wel zó dat het op hetzelfde neerkomt. Zat ik een paar jaar geleden in een zelfsturend team, moest ik daarna toch weer gestuurd worden. Wij 50-plussers bewegen mee.
Senior en daarom anti-verandering? Welnee! Elke vijftiger weet dat verandering ‘gewoon’ is. Eerst had ik geen bril nodig en nu wel. Je haar groeit waar je het niet wil en daar waar je het wil, neemt het juist af. We ontdekten de gemakken van internetbankieren en de familieapp. We hebben alleen wat vaker bewijs verzameld dat niet elke verandering nodig is en/of iets toevoegt. Dus niks anti-verandering. Wel, anti-hype en anti-managers die een kritische vraag verwarren met een leeftijdshandicap.
Goed gesprek
Soortgenoten, laten we het managers niet al te moeilijk maken. In een goed gesprek komen we er best uit. Want eerlijk is eerlijk. Toen de eerste mobiele telefoon zijn entree deed – zo groot als een schoenendoos – was ik er 100% van overtuigd een elektrisch mes te zien. Tja…
Whatsapp
Messenger
Stuur ons een e-mail
50-plus en een hekel aan verandering. So what?
Jij kent ze vast ook… de 50-plusser die niet staat te springen bij veranderingen. Nee? Vraag ‘t je manager. Managers schijnen te denken, dat als je eenmaal weet waar Abraham de mosterd haalt, ’t niks meer wordt met veranderen. ‘Ach joh, Jan gaat op zijn 52e echt niet meer veranderen.’ Leeftijd verklaart kennelijk genoeg. En klaar zijn we.
En ze hebben gelijk! Ik ben 50-plusser, professional en vrouw. Eigenwijzer kan dus bijna niet als het op veranderen aankomt. En wat erger is voor die manager: ik ben er nog trots op ook.
Het elektrische mes
Dat komt door het elektrische mes van mijn moeder. In de jaren zeventig gaf je je moeder op haar verjaardag iets elektrisch. Bij de moeders van mijn vriendinnen had ik ‘m al gespot: hét elektrische mes. Geweldig! Met één soepele beweging sneed je zo door een diepvriestaart. Of door bevroren vlees. Elke jarige moeder kreeg er een. Dus gespaard en met mijn vader in het complot, kochten we de befaamde oranje Moulinex. Mijn moeder speelde verrast te zijn (het cadeau was onmiskenbaar een elektrisch mes). Het mes werd feestelijk bijgeplaatst in de kelderkast. En daar bleef het.
Mijn suggesties om het mes te promoveren naar de keuken, liepen stuk op de waarheid van mijn moeder. ‘Vlees laat je gewoon eerst ontdooien, kind. Je koopt gewoon drie speklappen in plaats van een vleesbult. Voor een diepvriestaart houd je je mes even onder de hete kraan en bovendien is dit mes zo groot dat het niet in de overvolle la past en gedoe geeft met afwassen.’
Het mes bleef in ‘het museum van onzinnige veranderingen’, samen met de elektrische dunschiller en de ‘wonderpan’. Nou bestaat het elektrische mes nog steeds maar talrijk zijn ze niet. Waarschijnlijk snijdt hier en daar een zeldzaam geworden soort vader op zondag het vlees ermee.
Onzinnige veranderingen
Onzinnige veranderingen. Door de jaren heen ontdek je er genoeg. Ben ik nèt warm gelopen voor een doelstelling die resultaatgericht opgelegd werd, moet ik het ineens zelf bedenken, maar wel zó dat het op hetzelfde neerkomt. Zat ik een paar jaar geleden in een zelfsturend team, moest ik daarna toch weer gestuurd worden. Wij 50-plussers bewegen mee.
Senior en daarom anti-verandering? Welnee! Elke vijftiger weet dat verandering ‘gewoon’ is. Eerst had ik geen bril nodig en nu wel. Je haar groeit waar je het niet wil en daar waar je het wil, neemt het juist af. We ontdekten de gemakken van internetbankieren en de familieapp. We hebben alleen wat vaker bewijs verzameld dat niet elke verandering nodig is en/of iets toevoegt. Dus niks anti-verandering. Wel, anti-hype en anti-managers die een kritische vraag verwarren met een leeftijdshandicap.
Goed gesprek
Soortgenoten, laten we het managers niet al te moeilijk maken. In een goed gesprek komen we er best uit. Want eerlijk is eerlijk. Toen de eerste mobiele telefoon zijn entree deed – zo groot als een schoenendoos – was ik er 100% van overtuigd een elektrisch mes te zien. Tja…
Auteur: Petra Sevinga