Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen

“Wil je een stukje schrijven voor de nieuwsbrief? We gaan een meeting organiseren, doe je mee? Wil jij de brainstormsessie organiseren? Kom je op ons feestje?”

Ik kan slecht 'nee' zeggen

“Ja, ja, ja! Ja, ik schrijf dat stukje. Ja, ik doe mee met de organisatie van de meeting. Ja, ik organiseer de brainstorm en ja, ik kom op je feestje…” Want om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik kan heel slecht ‘nee’ zeggen. Niet assertief genoeg, denk je nu misschien, ze moet echt leren ‘nee’ te zeggen.

Ik wíl geen 'nee' zeggen

Maar dat is het niet. Ik ben assertief genoeg. Het lukt me uitstekend een verkoper aan de deur af te poeieren, de ik-weet-wat-goed-voor-u-is-mevrouw aan de telefoon te onderbreken en vervolgens de telefoon op te hangen en mijn kleinkind dat om snoep of iets anders zeurt grenzen te stellen. Ik kan een duidelijke, niet mis te verstane ‘nee’ laten horen. Als ik dat wil. Ik kán het dus wel, maar ik doe het zo vaak niet, omdat ik geen ‘nee’ wíl zeggen. Want ik vind het meestal leuk of uitdagend om van alles te doen!

Passies

Ik ben een doener, een bouwer en een binder en heb een flink aantal passies. Niet zo gek dus dat ik snel enthousiast ben, zoals uit de voorbeelden hierboven blijkt. Erger nog: het gebeurt zelfs dat ik er al inspring, nog voordat gevraagd is of ik dat wil doen. Zo vroeg een paar weken geleden mijn buurman of ik iemand wist die goed kon organiseren. Hij zocht iemand die bij zijn aanstaande bruiloftsfeest een paar programmaonderdelen voor zijn/haar rekening nam. Prompt antwoordde ik “Ja, ik kan dat. Zeg maar wat er moet gebeuren.”

Als snel bleek dat het behoorlijk veel werk was, bijna onmogelijk om te doen binnen de tijd die ervoor stond. Ik kon de klus dus niet oppakken en moest afhaken. Maar met de nodige spijt, dat mag duidelijk zijn. Ik kàn immers goed organiseren en had het echt erg leuk gevonden om te doen. Maar ja, tijd! Daar ontbreekt het mij nogal eens aan.

Er zijn grenzen

De spreuk 'het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen' is mij op het lijf geschreven. Als je zoals ik, voortdurend met die slingers in de weer bent, is het leven weliswaar allesbehalve saai, maar binnen de kortste keren gigantisch druk!

Want hoe geweldig het ook is om 'ja' te kunnen zeggen tegen dingen die ik leuk vind, hoe fantastisch het ook is om een meeting, huisconcertje of workshop te organiseren, hoe heerlijk ook om met hobby’s bezig te zijn waardoor ik in een flow raak en de tijd vergeet, hoe prettig ik het vind om mensen te helpen als ik die mogelijkheid heb, …er zijn grenzen. Grenzen aan de beschikbare tijd. Grenzen aan mijn incasseringsvermogen. Grenzen aan mijn kracht. Grenzen aan mijn mogelijkheden.

Stress

Door de, voor mij kenmerkende, overdosis enthousiasme ben ik dan ook regelmatig over die grenzen heengegaan en kreeg ik stress. Met vallen en opstaan heb ik inmiddels wel geleerd meer in balans te blijven. Maar gewoontes zijn hardnekkig, met als gevolg dat ik zo nu en dan natuurlijk weer teveel hooi op mijn vork neem ('Ga terug naar af en u ontvangt geen 200 Euro').

Maar ik sta wel eerder op de rem. Hoera! En dat betekent vaker 'nee' zeggen tegen al die leuke dingen die voorbij komen. Moraal van dit verhaal: een mens is nooit te oud om te leren. Zo, ik heb gezegd. En nu wordt het hoog tijd om weer eens wat slingers op te gaan hangen.

Auteur: Carry Petri