Hoe lastig ben ik zelf eigenlijk? Een vraag die ik mijzelf regelmatig stel.
Een aantal weken geleden gaf ik een training aan bankmedewerkers in het midden van het land. Er was voor een externe locatie gekozen dus zaten we in een prachtig hotel, verscholen tussen de bomen. Bij binnenkomst in de zaal voor de training zie ik dat de tafels in een u-vorm staan. Op zich geen probleem, alleen had ik tevoren op het ‘wensenformulier’ aangegeven dat ik een ruimte zonder tafels wilde. “Misschien kan ik de tafels straks met de deelnemers wel even wegzetten, hooguit drie minuten werk”, schiet het door mijn hoofd.
Maar al snel kom ik hier bij mezelf op terug. De afspraak was ‘leeg, zonder tafels’ en niet in een u-vorm. Dus ik loop naar de receptie van het hotel en zeg dat de ruimte niet is zoals afgesproken. Een medewerker, verantwoordelijk voor de zalen komt meteen naar me toe en zegt: “Ja, dat klopt. Ik herinner het me, u wilde een ruimte zonder tafels. Hè, wat vervelend, ik ga het meteen voor u regelen”. Ik zeg nog even dat het niet erg is en dat ik wel even wil helpen. (Hoezo?)
Ik betrap me er bij dit soort situaties op dat ik niet meteen op mijn strepen ga staan. Ik kijk eerst of ik het zelf kan oplossen. En als ik heel eerlijk ben, wordt dat gevoed door mijn angst om LASTIG te zijn.
Want lastig betekent ‘niet aardig, vervelend’. Ik herken dat ook bij anderen. Deelnemers die zich vele malen ver-excuseren voor het vragen van iets. Bijvoorbeeld: “Ik wil niet lastig zijn, maar ik moet glutenvrij eten in verband met mijn ziekte. Nu is er een lunch bij de training, zou daar rekening mee gehouden kunnen worden? Maar mocht dat niet mogelijk zijn of als het teveel moeite is, dan eet ik wel wat fruit.”
Hoe regelmatig starten mensen een vraag met “Sorry, ik wil niet lastig zijn maar…” Wat zou het probleem zijn als je wél lastig bent? Wat is er zo erg, als mensen lastig zijn? Wat vind ik eigenlijk ‘lastige mensen’? Mensen die op hun strepen staan, die dingen eisen? Mensen die dingen zeggen en doen, die ik eigenlijk ook in meer of mindere mate zou willen doen. Mensen die zich er veel minder druk over maken of ze niet aardig of vervelend gevonden worden.
Wederom wordt me duidelijk dat mensen die ik lastig vind gedrag vertonen dat ik zelf misschien iets vaker zou moeten vertonen. Door er zó naar te kijken worden ‘ze’ al een beetje minder lastig.
Mis nooit meer iets van New Heroes! Volg ons op LinkedIn en meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Lastige mensen, hoe word ik er één?
Hoe lastig ben ik zelf eigenlijk? Een vraag die ik mijzelf regelmatig stel.
Een aantal weken geleden gaf ik een training aan bankmedewerkers in het midden van het land. Er was voor een externe locatie gekozen dus zaten we in een prachtig hotel, verscholen tussen de bomen. Bij binnenkomst in de zaal voor de training zie ik dat de tafels in een u-vorm staan. Op zich geen probleem, alleen had ik tevoren op het ‘wensenformulier’ aangegeven dat ik een ruimte zonder tafels wilde. “Misschien kan ik de tafels straks met de deelnemers wel even wegzetten, hooguit drie minuten werk”, schiet het door mijn hoofd.
Maar al snel kom ik hier bij mezelf op terug. De afspraak was ‘leeg, zonder tafels’ en niet in een u-vorm. Dus ik loop naar de receptie van het hotel en zeg dat de ruimte niet is zoals afgesproken. Een medewerker, verantwoordelijk voor de zalen komt meteen naar me toe en zegt: “Ja, dat klopt. Ik herinner het me, u wilde een ruimte zonder tafels. Hè, wat vervelend, ik ga het meteen voor u regelen”. Ik zeg nog even dat het niet erg is en dat ik wel even wil helpen. (Hoezo?)
Ik betrap me er bij dit soort situaties op dat ik niet meteen op mijn strepen ga staan. Ik kijk eerst of ik het zelf kan oplossen. En als ik heel eerlijk ben, wordt dat gevoed door mijn angst om LASTIG te zijn.
Want lastig betekent ‘niet aardig, vervelend’. Ik herken dat ook bij anderen. Deelnemers die zich vele malen ver-excuseren voor het vragen van iets. Bijvoorbeeld: “Ik wil niet lastig zijn, maar ik moet glutenvrij eten in verband met mijn ziekte. Nu is er een lunch bij de training, zou daar rekening mee gehouden kunnen worden? Maar mocht dat niet mogelijk zijn of als het teveel moeite is, dan eet ik wel wat fruit.”
Hoe regelmatig starten mensen een vraag met “Sorry, ik wil niet lastig zijn maar…” Wat zou het probleem zijn als je wél lastig bent? Wat is er zo erg, als mensen lastig zijn? Wat vind ik eigenlijk ‘lastige mensen’? Mensen die op hun strepen staan, die dingen eisen? Mensen die dingen zeggen en doen, die ik eigenlijk ook in meer of mindere mate zou willen doen. Mensen die zich er veel minder druk over maken of ze niet aardig of vervelend gevonden worden.
Wederom wordt me duidelijk dat mensen die ik lastig vind gedrag vertonen dat ik zelf misschien iets vaker zou moeten vertonen. Door er zó naar te kijken worden ‘ze’ al een beetje minder lastig.
Mis nooit meer iets van New Heroes! Volg ons op LinkedIn en meld je aan voor onze nieuwsbrief.