Volgende patiënt

Daar lig ik dan. Met een nieuwe knie in het ziekenhuis. Op de helft. Want precies over een week is ook mijn andere knie aan de beurt. Iets wat niet vaak gebeurt, zo kort op elkaar.

Al jaren heb ik last van mijn knieën. Ik weet nog dat ik zo’n vijftien jaar geleden voor het eerst foto’s liet maken. Mijn knieën waren regelmatig dik en pijnlijk. De orthopeed die me uitleg kwam geven zag het meteen. Artrose! Een ‘standscorrectie’ was de oplossing: mijn scheenbeen doorzagen, wig erin, half jaar revalideren en dan de andere knie. Nadat hij deze boodschap kort en bondig had gegeven vertrok hij weer naar de volgende patiënt. Ik bleef totaal ontredderd en verward achter.

Nadat bovenstaande boodschap enigszins was geland, was ik ervan overtuigd dat dit niet zou gaan gebeuren. Ik liet me niet zomaar opereren en al helemaal niet door zo’n ‘botte boer’!

Slecht nieuws: het effect van de boodschap

Tien jaar later speelden mijn knieën toch weer zo erg op, dat ik wederom de weg naar het ziekenhuis nam. Ditmaal een andere orthopeed. Deze bleek van de protheses te zijn. Nee, de standscorrectie kon niet meer. Dat had ik dan tien jaar geleden moeten doen. Nu gaf hij aan dat hij verwachtte me over een jaar of vier terug te zien: voor een prothese. Aandacht voor het effect van zijn boodschap was er niet. Volgende patiënt!

Weer ging ik verward naar huis. Hij kon mooi praten. Alsof het niets was. Ik zou er alles aan doen om te voorkomen dat hij gelijk zou krijgen.

Weinig inlevingsvermogen

Maar nu lig ik hier dan toch. Een jaar later dan de orthopeed had voorspeld. En ook hier ervaar ik bij de doctoren weinig inlevingsvermogen.

Ik wist al maanden tevoren dat ik in juni twee nieuwe knieën zou krijgen met tussenkomst van een week. Als ZZP-er had ik er goed over nagedacht. Nu zou het even zwaar zijn, maar ik ben er slechts één keer drie maanden tussenuit. En zo kunnen mijn gezin en ik ook nog op vakantie, want die staat half augustus gepland. Juli en augustus zijn slappe maanden dus dat voorkomt een teveel aan inkomstenderving.

Operatie één is inmiddels gelukt. Ik mag zelfs na twee dagen weer naar huis. Ik revalideer zeer voorspoedig. Alles lijkt perfect. Bij de preoperatieve screening voor knie twee moet alleen nog even mijn bloed gecontroleerd worden.

De boodschap komt niet binnen

En dan staat de dokter  weer aan mijn bed. Slecht nieuws: operatie twee wordt een maand verschoven. Mijn HB-gehalte is te laag na de eerste operatie. Hij legt uit hoe dat kan. Ik hoor hem wel maar de boodschap komt niet binnen. ‘Een maand later’ galmt het in mijn hoofd: wat betekent dat voor mijn planning? Kunnen we dan wel op vakantie? Wanneer ben ik dan hersteld en kan ik weer gaan werken? Zoveel vragen! Maar de dokter was alweer weg. Volgende patiënt.

Tja, wat was dan wel de manier geweest? Om het slechte nieuws op een andere manier te communiceren? Of om een beetje meer begrip voor mijn situatie te tonen?

Wil je meer weten over het brengen van een nare boodschap? Volg dan onze leerreis over het voeren van een slecht-nieuwsgesprek of het overbrengen van lastig nieuws.